Autor: James Davies
- Tłumaczenie: Karolina Marcinkowska
Tytuł oryginalny: Myths, Monsters and Mayhem in Ancient Greece
Wydawnictwo: Wydawnictwo Kropka
Data wydania: 2023
ISBN: 9788367790093 - Wydanie: papierowe
Oprawa: twarda
Liczba stron: 61
Żywa, uwspółcześniona i niezwykle zabawna wersja najsłynniejszych greckich mitów! Wyrusz wraz z Orfeuszem do podziemnego świata w poszukiwaniu Eurydyki, pokonaj straszliwego Minotaura u boku Tezeusza, sprawdź czym była puszka Pandory, zajrzyj do wnętrza konia trojańskiego i sprawdź, jakie 12 prac musiał wykonać Herkules. Mity greckie to jedne z najstarszych i najbardziej znanych historii, jakie kiedykolwiek opowiedziano. Ich komiksowe wydanie to idealne wprowadzenie do świata starożytnych bogów, pełnych przygód i uniwersalnych opowieści o miłości, stracie, chciwości, zazdrości i odwadze. Pełna humoru i szczegółów opowieść Jamesa Daviesa o greckich mitach zachwyci czytelników w każdym wieku!
od wydawcy
Mam wrażenie, że starożytne mitologie, podobnie jak kosmos, dinozaury czy owady, wchodzą w zbiór najbardziej powszechnych obsesji wieku dziecięcego. Na początek więc ostrzeżenie: jeśli wasze dziecko przy obiedzie opowiada o właściwościach rzek Hadesu, a na spacerze w parku wylicza wszystkich potomków Zeusa dwa pokolenia do przodu (załóżmy, że jest to bardzo długi spacer), to Mity, potwory i awantury starożytnej Grecji nie przyniosą mu raczej wielu nowych informacji. W tym przypadku polecałabym zaopatrzyć w tę pozycję pozostałych członków rodziny – istnieje szansa, że zarażą się fascynacją przygodami bogów i herosów, co z pewnością uczyni przyszłe obiady i spacery znacznie przyjemniejszym doświadczeniem.
Komiks Daviesa będzie jednak szczególnie celnym wyborem dla tych dzieci, które dopiero zaczynają odkrywać świat helleńskich wierzeń. Znajdziemy w nim mity najbardziej znane i najmocniej zakorzenione w popkulturze, a więc m.in. historię potyczki Tezeusza i Minotaura, konia trojańskiego czy 12 prac Heraklesa. Opowieści są przeplatane rozkładówkami z infografikami porządkującymi i uzupełniającymi zawarte w nich wiadomości. Z merytorycznego punktu widzenia należy szczególnie docenić uwzględnienie wątków zazwyczaj pomijanych w opracowaniach dla najmłodszych z uwagi na ich wątpliwy moralnie charakter, takich jak porzucenie Ariadny przez Tezeusza na wyspie Naksos. Nie oznacza to jednak, że nie mamy tu do czynienia z problemem „obyczajowym”, obecnym przy znakomitej większości adaptacji mitów na potrzeby najmłodszych czytelników. Osobiście jestem zdania, że jeśli uznajemy dziecko za gotowe na zmierzenie się z takimi wątkami, jak pożeranie własnych dzieci czy trwające wieczność tortury wydziobywania wątroby, to nie powinniśmy zmieniać kształtu opowieści tylko po to, by uchronić je przed informacją o licznych zdradach Zeusa. Poza tym jednak, jeśli chodzi o rzetelność przytaczanych przez Daviesa historii, w zasadzie nie ma się do czego przyczepić. Moją uwagę zwróciła co prawda pewna niekonsekwencja w nazewnictwie (ojciec potworów raz jest Tyfonem, raz Tajfunem) oraz pojedyncza literówka, jednak są to drobiazgi, bez większego znaczenia na tle ogromu przekazywanej w komiksie wiedzy.
Nawet najbardziej rzetelna i wypełniona faktami popularnonaukowa książka dla dzieci spełni jednak swoją rolę tylko wtedy, jeśli jej treści zostaną przedstawione w atrakcyjny sposób. W Mitach, potworach i awanturach starożytnej Grecji udało się to znakomicie. Typowo brytyjski humor czyni komiks bardzo przyjemną lekturą. Kojarzy mi się on nieco ze znaną być może niektórym serią Strrraszna historia Terry’ego Deary’ego, którą zaczytywałam się we wczesnej podstawówce, i dzięki której na tym etapie znałam historię Wielkiej Brytanii znacznie lepiej od historii Polski. W tym kontekście należy docenić także rolę tłumaczki, Karoliny Marcinkowskiej – tłumaczenie żartów nie należy do zadań łatwych, a ostateczny tekst okazał się naprawdę lekki i zabawny.
Zanim jednak czytelnik ma okazje zapoznać się z treścią książki, uwagę przyciąga starannie dopracowana szata graficzna, bez wątpienia jedna z głównych zalet komiksu Daviesa. Do każdej historii dopasowana została inna dominanta kolorystyczna – krwawą potyczkę z Minotaurem przedstawiono w żółci i czerwieni, a opowieść o potwornej Meduzie ukazano w barwach zgniłej zieleni oraz trupiego fioletu. Zabieg ten, wraz z dynamicznymi rysunkami autora, sprawia, że książka rzeczywiście wciąga i ma się ochotę przeglądać ją wciąż na nowo bez poczucia znużenia.
